ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΛόγια απόγνωσης από τον ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά !
Κοιτώντας πίσω, φανταζόσουν ότι θα σε αντέξει τόσα χρόνια η σκηνή;
Για να πω την αλήθεια δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενό μου. Τις περισσότερες φορές όταν είσαι μέσα σε μια συνθήκη δεν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτή καθ΄ αυτή η συνθήκη, όσο η λειτουργία σου μέσα σ΄ αυτήν. Ανέκαθεν, κοιτούσα τον «ενεστώτα χρόνο». Πάντως, για να απαντήσω ολοκληρωμένα στην ερώτησή σου, όχι, δεν το περίμενα. Χαίρομαι που συμβαίνει όμως, γιατί κάτι δείχνει αυτό για μένα. Αν θέλεις, τονίζει τη ματαιοδοξία και τον εγωισμό μου.
Ένα από τα ζητούμενα σε οτιδήποτε κάνεις, είναι να υπάρχει ένας δρόμος, μια πορεία. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι ήμουν από τους τυχερούς, υπήρξα σε δουλειές που γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους. Επίσης, οτιδήποτε έκανα και «φλέρταρε» με το εμπορικό -γιατί η τηλεόραση είναι μόνο εμπορικό Μέσο- προσπάθησα να το φέρω εις πέρας με όσον το δυνατόν πιο καλλιτεχνικούς και δημιουργικούς όρους. Δεν θεωρώ ότι οι ηθοποιοί είμαστε απλοί διασκεδαστές των υπολοίπων ή «χορατατζήδες». Αντιλαμβανόμαστε με έναν τρόπο τη ζωή, τη δική μας και όλων, και προσπαθούμε αυτή την αντίληψη να την μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας. Οφείλουμε να πούμε την άποψή μας για τον κόσμο, την κοινωνία, τη ζωή.
Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα εγκαταλείψεις όλα;
Το θέμα δεν είναι τι σκέφτεσαι εσύ, αλλά τι σκέφτεται η δουλειά για σένα. Δηλαδή μπορεί εσύ να λες «άντε μωρέ, θα σταματήσω» αλλά έρχεται το θέατρο και λέει «νομίζεις ότι μπορείς;». Πιστεύω δεν με άφησε το θέατρο να το εγκαταλείψω. Κάποια στιγμή «φλέρταρα» με την ιδέα να φύγω ακόμη και από την Αθήνα γιατί δεν την αντέχω αυτή την απάνθρωπη πόλη. Τελικά, δεν τα κατάφερα.
Γιατί δεν το επιχειρείς τώρα;
Τώρα, έχω μεγαλώσει πάρα πολύ για να το κάνω, ωστόσο, προσπαθώ να φεύγω «ερασιτεχνικά» από την Αθήνα. Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που είναι όλα δύσκολα. Βέβαια, οι εποχές δεν γίνονται από μόνες τους, εμείς τις φτιάχνουμε.
Πώς ορίζεις αυτή την εποχή;
Ως αποβλάκωση, αποτέλεσμα της γκατζετοποίησης. Οι άνθρωποι σήμερα, είναι συγκεντρωμένοι στη συσκευή που λέγεται «smartphone». Είμαστε η εποχή της wikipedia, όχι της δημιουργίας. Όσο περισσότερες πληροφορίες συλλέγουμε, τόσο λιγότερο ζούμε. Έχει αναχθεί το χρήμα στο μοναδικό κίνητρο για ζωή. Θα ζήσουμε καλύτερα αν σκοτώσουμε τον άλλον για πέντε ευρώ; Γιατί αυτό κάνουμε! Δεν πιστεύουμε σε κανέναν Θεό. Η μοναδική θρησκεία, η μοναδική πατρίδα, ο μοναδικός σκοπός είναι το χρήμα. Είμαστε υποταγμένοι σ΄ αυτό κι έχουμε χάσει οτιδήποτε ανθρώπινο. Κι όσο ο όχλος αποφασίζει ότι είναι μόνο όχλος, θα ζούμε έτσι.Το κακό είναι ότι δεν μας νοιάζει. Ας πάρουμε παράδειγμα, τη χώρα μας. Είμαστε τελευταίοι παντού και δεν μας νοιάζει.
Ίσως γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη ότι είμαστε τελευταίοι… Υπάρχει ακόμη, η ελληνική νοοτροπία του «είμαστε οι καλύτεροι».
Μα, το βλέπουμε παντού. Όλες οι παγκόσμιες κατατάξεις με βγάζουν πρώτους στα «χειρότερα» και τελευταίους στα «καλύτερα». Το θέμα είναι ότι δεν μας νοιάζει. Και αυτό δεν είναι ζήτημα απαισιοδοξίας ή μεμψιμοιρίας. Ο ανταγωνισμός μας ως κοινωνία περιορίζεται στο ποιος θα περάσει πρώτος το φανάρι ή ποιος θα πάρει τη σειρά του άλλου στην τράπεζα. Γι΄ αυτό έχουμε φτάσει σ΄ αυτό το σημείο σήμερα: δεν μας ενδιαφέρει που πάμε σαν τα πρόβατα να πληρώσουμε την τράπεζα, μας ενδιαφέρει η σειρά, να περάσουμε πρώτοι. Είμαστε βλάκες δηλαδή!
Τελευταία φορά που υπήρξες αισιόδοξος;
Μπορεί να λέω ότι θα έρθουν χειρότερες μέρες όμως, το γεγονός ότι εγώ προσπαθώ για το αντίθετο, σημαίνει ότι μάλλον αισιόδοξος είμαι.
Προσπαθείς με την έννοια της αλληλεγγύης;
Σήμερα, χρησιμοποιούμε την «αλληλεγγύη» και την «ανθρωπιά» με περισσή υποκρισία. Δεν είναι αλήθεια αυτές οι λέξεις, είναι λόγια της τηλεόρασης. Όχι, καθόλου δεν μας νοιάζουν οι άνθρωποι δίπλα μας γιατί ζούμε μια πιεσμένη ζωή και όταν το ανθρώπινο πλάσμα πιέζεται, λειτουργεί αναγκαστικά πρωτογενώς και το μόνο που κοιτά είναι πώς θα επιβιώσει. Κάπου διάβασα κάτι όμορφο: «η συμπόνια αποκαλύπτεται όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε!». Όσο φοβόμαστε, η συμπόνια είναι στα τάρταρα. Τι να συμπονέσεις; Τον ξένο, τον γείτονα, τον διπλανό σου; Κοιτάς να ζήσεις!
Περιοδικό People
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
