ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΟ Στέφανος Κόκκαλης γράφει : " Η εν ζωή λήθη " ...
Τι σημαίνει άραγε «βαρέθηκα» ?
Τεμπελιά ή μήπως ανάγκη για το καινούργιο?
Όλο και πιο συχνά ακούω γύρω μου τον κόσμο να «πονάει» από βαριεστιμάρα
Να «πληγώνεται» από πλήξη
Να δίνει τα πάντα για μια ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του
Ο φόβος της αλλαγής συντηρεί την πλήξη?
Ο φόβος του άγνωστου σε περιορίζει στο ίδιο σκοτώνοντας σε από υπερβολική δόση «τίποτα»
Η σήψη της ψυχής είναι η πλήξη που γεννούν οι φόβοι μας να προχωρήσουμε
Η σήψη της ψυχής είναι το ίδιο μας το ναρκωμένο εγώ
Δίνω στον εαυτό μου το άλλοθι του χρόνου ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει χρόνος
Η ταχύτητα δεν γνωρίζει το ρήμα «βαριέμαι»
Η γήινη ζωή μας δεν δικαιολογεί πολλές καθυστερήσεις από πλήξη
Έτσι ότι ζούμε είναι αποκλειστικά για μια φορά μόνο και μετά χάνεται
Κίνητρο
Αφορμή
Έναυσμα
Τι υπέροχες λέξεις γεμάτες από δημιουργία
Τις αγγίζουμε και μετά τις προσπερνάμε φοβισμένοι
Ναι ο φόβος μας αφαιρεί την ουσία από τη ζωή
Ο φόβος μας δίνει όλες τις δικαιολογίες για να καθηλωθούμε
Ο φόβος μας κάνει ανάπηρους
Αγαπήσαμε το «λίγο» και ζήσαμε για λίγο
Ένας τεράστιος τοίχος από γυαλί μας χωρίζει από τους τυχερούς ζώντες που δεν βαριούνται
Θάρρος ίσον ζωή
Θάρρος για ζωή
Θάρρος να υπάρξουμε
Προσπαθώ σχεδόν αναγκάζω τον εαυτό μου να σκεφτεί για να ξυπνήσει από τη λήθη της πλήξης που «τελειώνει» τις ζωές μας
Φτάνουμε στο βιολογικό μας τέλος έχοντας τελειώσει άπειρες στιγμές πριν από πλήξη
Είμαστε οι δολοφόνοι του εγώ μας
Μπορώ να περπατήσω
Μπορώ να πετάξω
Μπορώ να υπάρξω μέσα από την ακινησία μου
Το μυαλό δίνει την εντολή κι εμείς αποφασίζουμε
Τι «μπλοκάρει» άραγε τις εντολές του νου μας
Τι λειτουργεί τόσο απαγορευτικά κάνοντας το μπρός πίσω στην πορεία μας
Περπατάμε κοιτώντας πίσω με αποτέλεσμα να ζούμε μέσα σε ένα παντοτινό παρελθόν
Περπατάμε με τις βασικές μας αναμνήσεις
Δεν «φτιάχνουμε» καινούργιο μέλλον γιατί «κάποτε» ζήσαμε λίγο ομορφότερα και μείναμε για πάντα εκεί
Οι καλές αναμνήσεις τελικά μας «βολεύουν»
Αλλά είναι αναμνήσεις
Σκέφτομαι αυτό που πέρασε και αγνοώ αυτό που ήδη ήρθε και έγινε κιόλας παρελθόν χωρίς καν να το διακρίνω
«Συμπαντικές παγίδες» θα μπορούσα να ονομάσω τη ροή της σημερινής μου σκέψης
Πεθύμησα
Τι όμως?
Επεδίωξα ?
Προσπάθησα?
Τόλμησα?
Μπορώ να γυρίσω πίσω και να πιάσω το έργο από την αρχή?
Όχι.
Την πάτησα.
Ανακάλυψα το βυθό μου
Ανακάλυψα τις φωνές που με στοιχειώνουν
Πως μπορώ να διαχειριστώ όμως αυτή την ανακάλυψη?
Είμαι στην κομβική στιγμή που παίρνω απαντήσεις μη ξέροντας πώς να τις αξιοποιήσω
Ξέρω τι πραγματικά δεν θέλω
Το διαπιστώνω αυτή ακριβώς τη στιγμή
Έρχομαι και φεύγω μέσα σε ένα σώμα που ενίοτε αρνείται να υπάρξει
Θέλω χωρίς να επιδιώκω
Ο ποταμός κυλάει ακόμα κάτω από την πόλη
Σημάδι πως η ζωή θα υπάρξει ότι και να γίνει
Πληγωμένη αλλά παρούσα
Οι αντοχές δεν πλήττουν τελικά
Είναι εδώ σε μια εξαιτίας μας αχρηστία
Δεν είναι όλα μαύρα
Δεν είναι όλα μοίρα
Καλή εβδομάδα φίλοι μου !
«Τι είναι ζωή
Τι μη ζωή
Και τι το ανάμεσο τους»
Αυτό το ερωτηματικό πάντα θα στοιχειώνει την κάθε ύπαρξη μαζί και τη δική μου…
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
