ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΡετρό ιστορίες στο Respectnews.gr : Όταν η Ζωή Λάσκαρη μίλησε για πρώτη φορά και τελευταία φορά για τον θάνατο των γονιών της!
Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν. Μέχρι πρόσφατα δεν είχα θυμό για τους δολοφόνους τους πατέρα μου. Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά παιδικά χρόνια”. Ήταν 13 Δεκεμβρίου 2012 όταν η Ζωή Λάσκαρη αποφάσισε να μιλήσει για όλη της την ζωή, στο δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα και την εφημερίδα News. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που η ίδια μιλούσε για την δολοφονία του πατέρα της τα χρόνια του εμφυλίου. Η μεγάλη πρωταγωνίστρια έφυγε από τη ζωή στις 18 Αυγούστου 2017 ξαφνικά, στον ύπνο της.
Ωστόσο, τα πονεμένα λόγια μιας μεγάλης στάρ, που η ίδια έμεινε ανεξίτηλα στο μυαλό των περισσοτέρων ελλήνων για την ομορφιά της, το υπέροχο κορμί της, την λάμψη της και το χαμόγελό της μέσα από τις πιο εμπορικές ελληνικές ταινίες του Φίνου, δεν περνάνε απαρατήρητα ακόμα και σήμερα μέσα από τις ελληνικές ταινίες και τις φωτογραφίες της.
Οι λέξεις έβγαίναν με δυσκολία από τα χείλη της Ζωής Λάσκαρη.
Πίσω από τα φώτα, τα υπέροχα φορέματα, τους μοναδικούς ρόλους και την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, βρίσκονταν συσσωρευμένες αναμνήσεις μιας τραγικής παιδικής ζωής. Εκείνη, δεν πρόλαβε καν να γνωρίσει την ζεστή αγκαλιά του πατέρα και της μάνας.
Ο συνταγματάρχης Κουρούκλης, πατέρας της Ζωής δολοφονήθηκε μέσα στον εμφύλιο όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών μέσα, ενώ την πολυαγαπημένη της μάνα την έχασε σε ηλικία 7 ετών. Ουσιαστικά δεν γνώρισε την θαλπωρή, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Προσπαθούσε μόνη, χωρίς αποκούμπι, χωρίς έναν δικό της άνθρωπο να ορθοποδήσει.
Ωστόσο η Ζωή Κουρούκλη και μετέπειτα Ζωή Λάσκαρη, η γυναίκα που συμβόλιζε την ομορφιά, την νεότητα, ποτέ όπως έλεγε ίδια δεν το έβαλε κάτω και ποτέ δεν κράτησε κακία, στους δολοφόνους του πατέρα της.
Απόλυτα προσγειωμένη και αφοσιωμένη στο θέατρο η σπουδαία πρωταγωνίστρια πριν από 8 χρόνια αποκάλυπτε την μοναδική ζωή της. “Δεν θα ήμουν τίποτα αν δεν ήταν ο Φίνος. Πώς γίνεται να μην με εκφράζει η εποχή μέσα από την οποία εκφράστηκα, δημιούργησα και αναδείχθηκα; Δεν με εκφράζει μόνο, μου λείπει κιόλας. Γιατί μου λείπουν οι προσωπικότητες. Η Ζωή είναι κοντά, από την πρώτη στιγμή, στον Φίνο. Από τον Φίνο, με τον Φίνο, για τον Φίνο” λέει συγκινημένη, νοσταλγώντας εκείνα τα ανέμελα χρόνια της αθωότητας, όταν σύσσωμος ο Τύπος της εποχής μιλούσε για την απόλυτη στάρ.
Η κουβέντα με την Ζώη Λάσκαρη έγινε στον δικό της θεατρικό χώρο στην «Αθηναϊδα», εκεί όπου θα την ξαναδούμε από αρχές του έτους στην συγκλονιστική ερμηνεία της «Ρόουζ».
Πίνουμε μια γουλιά καφέ και ξεκινάμε την πολύωρη ξενάγησή μας, στο άλμπουμ των αναμνήσεων.
Αναπόφευκτο να μην ξεκινήσουμε από τον «πατέρα» της, τον Φίνο. “Για μένα Φίνος σημαίνει 16 ώρες εξουθενωτικό γύρισμα, επανάληψη ξανά και ξανά πλάνων που δεν άρεσαν στον Φίνο, σημαίνει το ρολόι στην άκρη. Σημαίνει επίσης «όραμα». Φαντασία. Ιδέες. Και κυρίως λατρεία για τον κινηματογράφο”.
Τα λόγια της μεστά, σαν μονόλογος του Κακογιάννη, δεν κρύβει την συγκίνησή της. Της αναφέρουμε τίτλους ταινιών που πρωταγωνίστησε όπως η “Στεφανία”, “Νόμος 4000”, “Μερικοί το προτιμούν κρύο”. Οι ρόλοι αυτοί είχαν σχέση με την πραγματική Ζωή Λάσκαρη. “Δεν την κατάλαβα ποτέ αυτή την μυθολογία του διαχωρισμού της δημοσίας εικόνας ενός καλλιτέχνη από την αποκαλούμενη πραγματικότητα ή αν θες από την εικόνα που έχει στην ιδιωτική του ζωή” μας λέει σχεδόν εκνευρισμένη και συνεχίζει “Αν εννοείς την πιθανή σχέση του χαρακτήρα μου με τις ηρωίδες των έργων, νομίζω πως όχι, δεν υπάρχει καμία σχέση.
Έχω την αίσθηση πως αυτά είναι επικοινωνιακά τρικ των στούντιο, έτσι γινόταν τότε έτσι και τώρα, παντού, για να προωθήσουν μια ταινία. Λοιπόν, δεν υπάρχει πραγματική και ψεύτικη Λάσκαρη. Υπάρχει η Λάσκαρη και υπάρχουν και οι ηρωίδες που έχει υποδυθεί η Λάσκαρη” αναφέρει χαμογελώντας.
Η Ζωή Λάσκαρη, η γυναικάρα που σχεδόν όλος ο ελληνικός ανδρικός πληθυσμός την ποθούσε τα χρόνια που πρωταγωνιστούσε στις ελληνικές ταινίες του Φίνου, ποτέ δεν μάσησε τα λόγια της. Σπάνια ωστόσο θα βρεις δηλώσεις της, για τον θάνατο των γονιών της και τα πολύ δύσκολα παιδικά της χρόνια. Την ρωτάμε για εκείνη την περίοδο. Δεν πιστεύαμε ότι θα απαντήσει. Ωστόσο δίχως κανέναν διχασμό μας αφοπλίζει με την ειλικρίνειά της: “Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά χρόνια. Τα παιδικά χρόνια δεν είναι ποτέ εύκολα, έτσι και αλλιώς. Ακόμα και αν είναι ευτυχισμένα. Για κανένα παιδί δεν είναι φυσιολογικό να δολοφονείται ο πατέρας του, να μην υπάρχει πατέρας πουθενά στην παιδική ηλικία”. Η συγκίνησή της, είναι εμφανής. Χαμηλώνει το κεφάλι, ωστόσο δεν κομπιάζει. Αντιστέκεται και συνεχίζει για τον χαμό της πολυαγαπημένης της μάνας. “Πολύ σύντομα χάνεται και η μαμά. Οι απώλειες αυτές ήταν οδυνηρές, ήταν οι μεγάλες μου προσωπικές τραγωδίες. Ακριβώς μετά αρχίζει μια εποχή δύσκολη, όχι τόσο γιατί βρέθηκα αντιμέτωπη με δυσκολίες, όσο γιατί χρειάστηκε να συνειδητοποιήσω πως είμαι μόνη μου, πως πρέπει να προσπαθήσω μόνη μου”. Η ίδια πιο δυνατή από ποτέ στέκεται στα πόδια της και προχωράει τον ανηφορικό δρόμο με τα αγκάθια.
Σήμερα πως νιώθει για εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν σχεδόν όλη τη ζωή της; “Δεν πονάω πια. Μέχρι πρόσφατα δεν είχα καν θυμό για αυτούς που δολοφόνησαν τον πατέρα μου. Καμιά φορά μόνο, νοσταλγώ. Σκηνές από μια οικογενειακή ζωή που θα ήθελα να είχα ζήσει” λέει και το πρόσωπό της αλλάζει όψη. Γλυκαίνει και μοιάζει να αναπολεί! Ίσως και να επιθυμεί να ζήσει στιγμές που δεν έζησε με τους δύο γονείς της. Κάποτε μάλιστα η ίδια είχε δηλώσει πως όσους άνδρες αγάπησε, βρίσκονταν πολύ κοντά στα ιδανικά του πρόωρα αδικοχαμένου πατέρα της!
Στην «Αθηναϊδα» δεν θα δεις σχεδόν τίποτα που να θυμίζει χώρο μεγάλης σταρ του θεάτρου και κινηματογράφου, όπως συχνά γίνεται. Η ίδια άλλωστε απεχθάνεται τα μνημόσυνα, χωρίς ωστόσο να ξεχνάει το παρελθόν. Αγάπησε και αγαπήθηκε όσες λίγες γυναίκες του κινηματογράφου και του θεάτρου. Η ίδια σήμερα, πιστεύει ότι τα έζησε όλα με αγάπη. “Ή είσαι ή δεν είσαι έμπλεος αγάπης. Αλλιώς στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι κ’ από μόνος σου αγαπιέσαι” μας λέει και μας παραπέμπει στο γνωστό λαϊκό άσμα, με περίσσια γέλια. “Τα άλλα όλα είναι επικοινωνιακά κλισέ των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών που «επιμελούνται» με φροντίδα τις λεπτομέρειες της δημόσιας εικόνας τους. Αγάπη, δίχως φορά, κατεύθυνση, προσανατολισμό, αγάπη δίχως προμελέτες και προσχέδια. Έζησα με αγάπη. Αυτό αρκεί” μας λέει, ενώ όταν της ζητάμε να σταματήσει τις σελίδες των αναμνήσεών της στους άνδρες της ζωής της Βοσκόπουλο, Κουτουμάνο και Λυκουρέζο, μας απαντά: ” Πολύ τρελό κόνσεπτ, ξέρεις, δεν κάνω απολογισμούς ζωής, κυρίως στα προσωπικά μου. Και σε καμία περίπτωση δεν είμαι ηρωίδα ούτε του Ουίλλιαμς ούτε του Στρίνμπεργκ, τους οποίους λατρεύω. Μα να σου πω, δεν κατανοώ πώς μπορεί κάποιος να φέρεται μεροληπτικά στην ίδια του την ζωή! Λοιπόν, δεν σταματώ πουθενά γιατί τους ανθρώπους τους αναπολώ σε σχέση με την εποχή που τους έζησα και φυσικά σε σχέση με το πώς ήμουν εγώ την εποχή εκείνη. Αν βγάλεις λοιπόν τον άνθρωπο από το περιβάλλον εκείνο στο οποίο ανταμωθήκατε και δεθήκατε και προσπαθήσεις να τον κρίνεις ή να τον συγκρίνεις με έναν άλλον, διαφορετικού περιβάλλοντος, μάλλον θα αδικήσεις και τους δυο και τον εαυτό σου. Βιβλία αναμνήσεων, κυριολεκτικά και μεταφορικά λοιπόν όχι εδώ. Νομίζω πως θα βρεις πολλά τέτοια βιβλία στις κυρίες και στους κυρίους που επιμελούνται και λογοκρίνουν με φροντίδα και ματαιοδοξία το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους”.
Όσο για το αν ένιωσε ποτέ sex symbol η ίδια λέει: “Δεν αισθάνθηκα ποτέ sex symbol, δεν είχα καμία τέτοια αντίληψη επομένως αν δεν την είχα τότε μου είναι και πολύ δύσκολο να την έχω και τώρα για τότε”. Η κουβέντα με την Ζωή Λάσκαρη, εξελίσσεται σε ένα είδος εξομολόγησης, καθώς η ίδια δεν αποφέυγει να απαντήσει ούτε σε μια ερώτηση. “Η Ζωή Λάσκαρη, έχει κάνει τρέλες;” την ρωτάμε, για να απαντήσει ευθέως και άμεσα “Έχω κάνει μόνο τρέλες. Και από αυτές τις τρέλες που τελικά είχαν κάποιο νόημα. Δεν ήταν αυτοσκοπός”.
Όσο για τους άνδρες; Η ίδια δεν κάνει βήμα πίσω σε όσα πίστευε και πιστεύει. “Με τον άντρα που ήμουν έπρεπε να είμαι πάντα σε «σημείο μηδέν». Αλλιώς γιατί να είμαι; Είχα σχέση με άντρα αγάπη μου, όχι θέση δίπλα του” λέει και ξεκαρδίζεται για μια ακόμα φορά στα γέλια, ενώ όταν της ζητάμε την άποψη που είχαν οι άνδρες για εκείνη, λέει: “Γιατί φοβούνται τόσο, αναρωτιέμαι ολοένα”.
Για το φινάλε μας επεφύλασε μια έκπληξη. Μια συμβουλή για το μυστικό του γάμολυ της που άντεξε τόσο πολύ στο χρόνο με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο.
“Το μυστικό είναι η αγάπη. Όταν δηλαδή, την ώρα που τελειώνει ο έρωτας, γιατί τελειώνει κάποια στιγμή, ανακαλύπτεις ένα καινούριο τρόπο να ξελογιάζεσαι και να νοιάζεσαι για το αγαπημένο σου πρόσωπο” μας λέει και βλέπει μια από τις πολλές φωτογραφίες που έχει στο σαλόνι του σπιτιού της με τον πολυαγαπημένο της σύζυγο.
Μοιραία η κουβέντα πηγαίνει και στην σημερινή της εικόνα αλλά και ηλικία. Την ρωτάμε αν έχει συμβιβαστεί με το σήμερα. Ξεκαρδίζεται στα γέλια. “Γελάω γιατί όπως ξέρεις πάντα ανέφερα την ημερομηνία γέννησης μου και μάλιστα, εδώ και τρία χρόνια, είναι αναρτημένη και στην προσωπική μου σελίδα στο facebook. Έβλεπα λοιπόν πρόσφατα, διάφορα sites και blogs στο ιντερνέτ, που φαίνεται δεν είχαν υλικό για να γεμίσουν και έγραφαν «Αποκάλυψη σοκ: μάθε πρώτος ποια είναι η ηλικία της Ζωής Λάσκαρη». Είναι εκπληκτικοί οι άνθρωποι, έτσι; Ακόμα και το αποκεκαλυμμένο το ονοματίζουν αποκάλυψη. Νομίζω πως κάπως διαφορετικά το κουβεντιάσαμε πριν αυτό. Για να συγκρίνεις πρέπει να υπάρχουν κοινές συνισταμένες, να βρεις αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στις εποχές ή στα γεγονότα.
Όχι, δεν κάνω συγκρίσεις γιατί δεν έχω βρει ομοιότητες” ενώ στην ερώτηση αν μονολογεί καμιά φορά για τα χρόνια που πέρασαν και αν την ενδιαφέρει η εξωτερική της εμφάνιση, απαντάει “Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μονολογεί και να λέει: Ζωή, τα καλύτερα έρχονται. Με ενδιαφέρει η ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής”.
Όπως στην προσωπική της ζωή, έτσι και στα πολιτικά δρώμενα, η Ζωή Λάσκαρη δεν μασάει τα λόγια της. Μάλιστα όταν ο πρωην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στη δίνη της κατακραυγής, η Ζωή Λάσκαρη τον υποστήριξε. “Θα το ξανακάνατε;” την ρωτάμε, για να απαντήσει διπλωματικά: “Είχα πει πως θα υποστηρίξω τον Παπανδρέου στην προσπάθεια των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, όπως άλλωστε τον υποστήριζε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Γιατί το χρειαζόταν η χώρα” μας λέει, ενώ στο ενδεχόμενο αν ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ λέει: “Θα ψήφιζα οτιδήποτε με πείσει πως μπορεί να αλλάξει ριζικά τη νοοτροπία κοτζαμπάση που έχει μερίδα της κοινωνίας μας. Το ζήτημα δεν είναι ποιος, είναι πώς και τι. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ με πείσει πως έχει έτοιμο πλαίσιο διάσωσης της χώρας, κυρίως από νοοτροπίες, παρέες, συνδικαλιστικά γκέτο, από φασίζουζες μειοψηφίες πασών αποχρώσεων και χρωμάτων, από συνταξιούχους φαντάσματα και ανάπηρους μαϊμού, από φοροφυγάδες κάθε κοινωνικής τάξης και εισοδήματος και αν με πείσει πως στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μπορεί να εξανθρωπίσει τις κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, γιατί να μην ψήφιζα”;
Ο γάμος της κόρης της Μαρίας Ελένης με τον Απόστολο Γκλέτσο, ήταν επεισοδιακός και πολύ σύντομος. Ωστόσο η ίδια, ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπά τον πρώην γαμπρό της, ο οποίος άφησε το επάγγελμα του ηθοποιού για να ασχοληθεί ως δήμαρχος με τον δήμο Στυλίδας. Στην ερώτηση αν η Ζωή θα έκανε πρόταση στον Απόστολο να δουλέψουν μαζί, απαντά με ειλικρίνεια αλλά και έμμεσα: «Η απόσταση Αθήνα-Στυλίδα είναι μόλις δυο ώρες. Γιατί να υπάρχει απόσταση; Με τον Απόστολο έχουμε πολύ καλή σχέση και αν αποφασίσει να επιστρέψει στη θεατρική σκηνή τότε μπορείς να με ρωτήσεις ξανά. Θα σου έχω σίγουρη απάντηση».
Πηγή Respectnews.gr - ( Nίκος Νικόλιζας )
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
