ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΚατερίνα Λέχου: Θέλω να ζήσω τη ζωή που μου δόθηκε… Δεν θέλω να
Η Κατερίνα Λέχου σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Όπως σημειώνει και η ίδια μιλάει μόνο όταν έχει κάτι καινούριο να πει. Η παράσταση «Χάρτινα Λουλούδια», στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Άρη Σερβετάλη στο θέατρο «Ιλίσια» ήταν μια καλή αφορμή.
Συναντηθήκαμε σε ένα όμορφο cafe δίπλα από το θέατρο. Ομολογώ πως ήμουν αρκετά επιφυλακτικός μαζί της καθώς γνωρίζω ότι μιλάει σπάνια και ανοίγεται τόσο όσο μόνο η ίδια θέλει. Στη συζήτηση ωστόσο που ακολούθησε ήταν χειμαρρώδης…
Κυρία Λέχου πείτε μας αρχικά δυο λόγια για την παράσταση. Γι΄ αυτούς που δεν την έχουν δει. Τι πραγματεύεται;
Σε μια πρώτη ανάγνωση πρόκειται για την ιστορία μιας αστής κι ενός περιθωριακού τύπου, ο οποίος για κάποιο λόγο μπαίνει στο σπίτι της. Δημιουργούνται πολλές ζυμώσεις και συγκρούσεις μεταξύ τους που ανάγονται και σε ένα πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η ανάγνωση η δική μας δεν μένει εκεί. Υπάρχει άλλο ένα κομμάτι πολύ πιο προσωπικό και πιο βαθύ το οποίο αφορά τον εγκλωβισμό των προσώπων. Πόσο οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από μάσκες και σε «κάτι» που τους έχει δοθεί χωρίς να είναι επιλογή δική τους και πώς αυτό τους στεγνώνει, τους παγώνει, τους κάνει σχεδόν ζωντανούς νεκρούς. Αυτοί οι δύο όσο διαφορετικοί κι αν είναι, στην πραγματικότητα ανήκουν στην ίδια κατηγορία και η συνάντησή τους είναι εκρηκτική.
Πιστεύετε ότι αντίστοιχα φαινόμενα ισχύουν στις ημέρες μας στον ίδιο βαθμό έντασης;
Φυσικά. Και μια αιτία που κάνει το έργο αρεστό είναι ότι βλέπεις αναγνωρίσιμα πράγματα. Όχι ότι ταυτιζόμαστε σε όλα τα θέματα αλλά ειδικά στην εποχή μας, σαφώς και ισχύουν καταστάσεις σαν αυτές. Υπάρχουν γύρω μας τόσοι άστεγοι… Βέβαια στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον αστική τάξη. Όλους αυτούς θα τους έλεγα βολεμένους μικρο-μεσοαστούς πια. Έτσι κι αλλιώς όλα τα μεγάλα έργα έχουν μια αλήθεια η οποία είναι διαχρονικά μεγάλη και σημαντική.
Ο συμπρωταγωνιστής σας, ο Άρης Σερβετάλης, είναι γνωστός για τις κινησιολογικές του δυνατότητες. Σε καμία ωστόσο περίπτωση δεν φάνηκε να υστερείτε απέναντί του επί σκηνής. Έχετε δουλέψει τόσο πολύ αυτό το κομμάτι της υποκριτικής;
Κατά τη γνώμη μου την κίνηση του Άρη στο ελληνικό θέατρο δεν την έχει κανένας. Η σωματικότητά του είναι ανυπέρβλητη. Δεν είμαι συγκρίσιμη σε αυτό το επίπεδο. Όπως καταλαβαίνετε όμως, εκεί έρχεται ο ρόλος του σκηνοθέτη, ο οποίος αυτό καλείται να κάνει. Να σε καλύψει και να φωτίσει τα δυνατά σου σημεία. Εμένα ένα φωτεινό μου σημείο ίσως είναι ο λόγος ή η εκφραστικότητα του προσώπου μου. Αυτό είναι το ωραίο. Τα κομμάτια του παζλ που ενώνονται.
Το έργο διαπνέεται από ένα στοιχείο μεταφυσικό, μυστηριακό.
Μέσα στις προθέσεις μας ήταν να δείξουμε ότι ο Μπαρακούντα είναι γέννημα της φαντασίας της Εύας. Τον έχει πλάσει εκείνη, είναι το alter ego της. Η φωνή του μυαλού της που παίρνει σάρκα και οστά. Ξέρετε, σε μια διαταραγμένη προσωπικότητα συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Μπορεί να βλέπει διάφορα, ακόμη και να συνομιλεί μαζί τους. Πράγματι το στοιχείο αυτό τονίστηκε χωρίς όμως να λειτουργεί εις βάρος της ιστορίας. Ξέρω πολλούς θεατές που δεν αντιλαμβάνονται αυτό που λέτε. Η αδερφή μου για παράδειγμα, η οποία δεν το κατάλαβε ποτέ. Παρακολούθησε όμως με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία.
Η δύσκολη περίοδος που περνάμε, τελικά βοηθάει στο να γίνονται καλύτερα πράγματα καλλιτεχνικά;
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές που οι αξίες, η οικονομία κλπ, περνάνε σε ένα τέλμα, έρχεται η τέχνη για να συγκινήσει και να αφυπνίσει. Και δεν το εννοώ με την έννοια της στρατευμένης τέχνης. Αλλά πραγματικά η Αθήνα είναι τόσο ζωντανή θεατρικά… Και πέρα από τα εμπορικά, τα mainstream. Βέβαια και αυτά δεν τα αποποιούμαι. Κάθε πράγμα έχει το λόγο που υπάρχει αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να μένουμε μόνο εκεί. Φυσικά φταίει το ότι δεν έχουμε θεατρική παιδεία. Ακόμη κι εγώ μέχρι τα 14 μου δεν είχα πάει θέατρο. Βέβαια από ένα σημείο και μετά ακόμη κι αυτό που δεν σου έμαθαν καλείσαι να το ψάξεις μόνος. Τώρα βλέπω τα πράγματα ότι κάπως καλυτερεύουν.
Το έργο γράφτηκε στη Χιλή από τον Έγκον Γουλφ μέσα σε μια πολύ περίεργη πολιτικοκοινωνική κατάσταση.
Πράγματι. Και το περίεργο είναι ότι γράφτηκε όταν ο Αλιέντε ανέβηκε στην εξουσία και όχι η δικτατορία του Πινοσέτ. Ήταν κάπως προφητικός. Δεν είμαι ιστορικός βέβαια αλλά αντιλαμβάνομαι ότι τα πάντα κάνουν κύκλο. Πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά, η ιστορία κάνει κύκλους. Κι αυτό είναι θλιβερό, δεν αλλάζει κάτι…
Από τον τρόπο σας, διαπιστώνω ότι δεν είστε αυτό που λέμε «αισιόδοξο άτομο». Είναι φυσική αυτή η τάση απαισιοδοξίας ή προσωπικές εμπειρίες σας έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον τρόπο βλέψης των πραγμάτων;
Δεν είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο. Είναι στο DNA μου. Έχω πάντα μια ελαφρώς βαριά διάθεση στην οποία βέβαια αντιστέκομαι. Έχω την τάση να μεγενθύνω τα πράγματα. Τα βλέπω λίγο πιο δραματικά από ότι είναι. Θέλω παρόλα αυτά να ζήσω τη ζωή που μου δόθηκε. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω.
Όχι προς Θεού, δεν πιστεύω πως είναι λύση αυτή.
Γιατί; Είναι πολύ εύκολο να αυτοκτονήσεις. Γλιτώνεις από τα πάντα. Είναι μια πολύ εύκολη λύση. Επειδή όμως δεν είμαι άνθρωπος της ευκολίας, το αντιμάχομαι αυτό πολύ σθεναρά και με αυτά που διαβάζω και με τον τρόπο που προσπαθώ να κατευθύνω τις σκέψεις μου. Βέβαια πρέπει να σας πω ότι η ζωή σε μια πόλη δεν σε βοηθάει να είσαι καθόλου αισιόδοξος. Βγαίνεις από το σπίτι σου χαμογελαστός και σε μία ώρα συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να είναι μουτρωμένος.
Στη μοίρα πιστεύετε; Σας ρωτάω με αφορμή δηλώσεις σας ότι δε δεν είναι στη μοίρα όλων των ανθρώπων να γίνουν γονείς.
Ναι πιστεύω ότι η βασική γραμμή πάνω στην οποία θα πορευθούμε είναι προδιαγεγραμμένη. Απλώς τις διαδρομές είναι αυτές που κατευθύνουμε. Γι αυτό και δεν πιστεύω ότι τίποτα είναι τυχαίο. Για μένα το τυχαίο είναι ταυτόσημο με το μοιραίο.
Πολλοί άνθρωποι, και δημοσιογράφοι μεταξύ αυτών, μένουν στην επιφάνεια ενός ηθοποιού χωρίς να κατανοούν το βάθος που μπορεί να έχει ως προσωπικότητα. Πως το αντιλαμβάνεστε αυτό;
Οι περισσότεροι από αυτούς, τις περισσότερες φορές δεν έχουν δει κάτι άλλο πέρα από την τηλεόραση. Άρα δεν ξέρουν τη διαδρομή σου. Άρα η γνώμη τους δεν έχει ειδικό βάρος. Γιατί μέσα από τη δουλειά σου και κυρίως μέσα από το θέατρο φαίνεται η εξέλιξή σου. Και τέλος πάντων στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό… Σε βάθος χρόνου όλα κρίνονται. Δεν αισθάνομαι ότι με αδικεί κάτι αλλά δε δίνω και σημασία. Δεν έχει ειδική βαρύτητα για μένα η γνώμη ενός ανθρώπου που δεν με ξέρει παρά μόνο μέσα από το «Είσαι το ταίρι μου». Δεν γνωρίζει άρα γιατί να τον κατηγορήσεις;
Τώρα που τα περιθώρια έχουν στενέψει, πως αντιλαμβάνεστε τις διάφορες έως και «κανιβαλιστικές» τάσεις διαφόρων επαγγελματιών του χώρου;
Δεν μου έχει γίνει αντιληπτό κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όχι από το στενό μου κύκλο ότι κάποιος προσπαθεί να μου φάει τη δουλειά ή κάτι τέτοιο. Πάντα πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλους. Έχει να κάνει με την πίστη μου στο καλό. Πιστεύω ότι το καλό στο τέλος θα θριαμβεύσει έστω και ουτοπικά.
Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό σε σχέση με την απαισιοδοξία που λέγαμε πριν;
Είναι πολύ αβέβαιο το μέλλον για τα παιδιά που ξεκινούν τώρα. Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, βάλει το κεφάλι του κάτω και δουλέψει πραγματικά, μπορούμε να έχουμε αισιόδοξα μηνύματα. Μακάρι να μη γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση. Εδώ είναι που σας λέω ότι είμαι απαισιόδοξη. Εδώ θα ΄μαστε και θα το δούμε. Η κρίση όπως και να ναι θα παρέλθει. Είναι ένα πολιτικο-οικονομικό παιχνίδι. Μόλις παρέλθει, θα ξαναπεράσουμε μια εποχή του ΄90. Θα βλέπουμε ξανά στο δρόμο Cayenne, ξανά θα είναι σημαντικό να έχεις Prada… Ξανά αυτό θα σε καθορίζει. Και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί θα πέσουν και πάλι στην παγίδα αντί να πουν: «Μα αυτό ήταν που μας έφερε σε αδιέξοδο».
Παρατηρώ πως είστε αρκετά ανήσυχο άτομο. Τί είναι αυτό που σας θυμώνει;
Αν είσαι φορτισμένος ψυχολογικά, μπορεί να σε πυροδοτήσει το καθετί στην κοινωνική σου ζωή. Η αγένεια, η αδιαφορία, ο άσχημος τρόπος, η έλλειψη επαγγελματισμού. Το θέμα είναι να το τιθασεύσεις. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται. «Τώρα καίγεται ο κώλος μας, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, κι εσύ δεν κάνεις τη δουλειά σου σωστά;» . Δεν το χωράει ο νους μου. Αλλά τι να κάνω.. Κρατιέμαι! Έχετε ακούσει κάτι;; (γέλια)
Γνωρίζω πως η σχέση σας με το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν σας ενδιαφέρει να έχετε μια τέτοιου είδους επαφή με τους θαυμαστές σας;
Εννοείτε με twitter, facebook και τέτοια; Κατηγορηματικά όχι! Δεν θέλω. Εμένα με ενδιαφέρει η προσωπική επαφή. Όποιος θέλει, άμα έρχεται, μου μιλάει. Κάποια προσωπική ιστοσελίδα μου έχουν πει ότι θα ήταν καλό να κάνω αλλά δεν έχω μεριμνήσει. Τώρα τελευταία ψάχνω για διάφορα πράγματα και βλέπω τη χρησιμότητά του. Αισθάνομαι κάπως αναλφάβητη σ΄ αυτόν τον τομέα. Θα μπορούσα να έχω καλύτερη ενημέρωση, να μπορώ να παραγγέλνω κάτι… Παρόλα αυτά έχω μια βαθιά μεταφυσική άπωση για το μέσο. Γιατί πιστεύω ότι επειδή είναι αχανές, μπορεί να είναι και επικίνδυνο.
Κλείνοντας, θέλω να μου πείτε ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σχεδία σας.
Θα συμμετάσχω στην νέα ταινία του Χρήστου Δήμα. Οι δυο πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι ανδρικοί με το Π. Φιλιππίδη και τον Γ. Σκιαδαρέση. Από κει και πέρα υπάρχει μια πλειάδα πολύ καλών ηθοποιών. Η Ε. Κωνσταντινίδου, η Β. Ανδρίτσου, εγώ, η Τ. Θεωνά. Τα γυρίσματα θα αρχίσουν άμεσα ώστε να βγει το Μάρτη.
Τί εύχεστε γενικώς από δω και στο εξής;
Το μέλλον για μένα έχει άμεση σχέση με το παρελθόν. Να μη χάσουμε λοιπόν αυτή τη μνήμη του παρελθόντος και στα καλά και στα κακά και να χτίσουμε ένα άλλο μέλλον!
Μπείτε και διαβάστε περισσότερα: http://roadstory.gr/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%AD/
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
