ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΗ εξομολόγηση του Γιώργου Αγγελόπουλου για τη γέννηση της κόρης του και τον θάνατο της μητέρας του
«Στη Σκιάθο που μεγάλωσα, δεν ήμουν πάντα ο πιο καλός, γιατί υπήρχαν και πιο μεγάλοι, αυτό ίσως με πείσμωσε και μεγαλώνοντας μου έγινε και τρόπος σκέψης. Να θέλω να εξελίσσομαι σε πράγματα, είτε αφορά στον αθλητισμό, είτε στη δουλειά μου και να θέλω πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.
Η μεγαλύτερη νίκη της ζωής μου είναι η κόρη μου. Κάθε φορά που την κρατάω νιώθω ότι είναι το μεγαλύτερο πράγμα που έχω καταφέρει και με αξίωσε ο Θεός να κάνω. Η μεγαλύτερη ήττα, είναι ότι δεν την έκανα νωρίτερα, για να το ζήσω και ενδεχομένως να ερχόταν κι άλλο παιδάκι. Δεν ξέρω, δεν βιάζομαι. Όσο υπάρχει το παιδί εγώ δεν κουράζομαι, δεν νυστάζω το ίδιο, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Είναι κολλημένη στο μυαλό μου όλη μέρα και όλη νύχτα.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που αισθάνομαι για την κόρη μου. Εύχομαι να είμαι γερή κι εγώ για να της σταθώ. Κάθε μέρα με κάνει να σκέφτομαι την επόμενη ή την προηγούμενη μέρα για άλλον λόγο.
Η ζωή και αυτά που έγιναν τα τελευταία 7-8 χρόνια, με έκαναν να συνειδητοποιήσω δύο πράγματα. Το ότι δόξα τω Θεώ που μου συνέβη στα 35 και είχα κάποια χιλιόμετρα και μπόρεσα να καταλάβω ότι δεν πετάμε και ούτε έγινε και κάτι που με διαφοροποιεί από τους άλλους ανθρώπους. Σίγουρα βίωσα μια μεγάλη επιτυχία και μια πολύ μεγάλη ώθηση, αλλά ήμουν αρκετά έτοιμος για να χαμηλώσω κι άλλο το κεφάλι και να κοιτάξω την όποια κίνηση, πάντα έχοντας ως σκοπό να βοηθήσω εμένα και την οικογένειά μου.
Το άλλο είναι ότι δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που ήθελε πολλά πράγματα. Με ενδιέφερε να έχω μια καλή ζωή, αλλά συνειδητοποίησα ότι σημασία έχει ο άνθρωπος. Δεν αγάπησα ποτέ τα λεφτά. Ήμουν σε μια ζωή πριν το Survivor που δούλευα. Ήξερα ότι ακόμα κι όταν συνέβη, ότι μπορώ αύριο να φύγω και να συνεχίσω τη ζωή που έκανα. Δεν πήγα στον Άγιο Δομίνικο για να αποκτήσω πολλά λεφτά, προέκυψε, αλλά είχα ζητήσει στην Παναγία να κερδίσω για να βοηθήσω την οικογένειά μου.
Επέλεξα μεγαλώνοντας να πιστεύω στον Θεό, γιατί πέρασα κάποιες στιγμές στην εφηβική ηλικία πάρα πολύ δύσκολες και ίσως ο Θεός να ήταν το μόνο όρθιο πράγμα στη ζωή μου τότε.
Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 14-15 ετών. Είναι σαν να είναι ένα παιδί που χαμογελά και παίζει στην επαρχεία και ξαφνικά κόβεται το χαμόγελο. Σοβάρεψα. Γιατί βρέθηκα να πρέπει να συζητάω για θέματα που αφορούσαν μεγάλους, τις υποχρεώσεις του σπιτιού, να στηρίξω τη μάνα, τον αδερφό μου που ήταν μικρός και να αρχίσω να διαλέγω τι θα κάνω από αυτά που έλεγα ότι θέλω σαν παιδί. Είχαμε καλή σχέση και πρόλαβα να μάθω ότι τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμά σου και όχι από τα λόγια. Πάντα ερχόταν στο σπίτι με γεμάτα χέρια, το πιο σύνηθες ήταν μια σοκολάτα, μετά κατάλαβα τι σήμαινε. Σήμαινε ότι δεν μας ξέχναγε.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι θα ήθελα στον γάμο μου και τη μάνα και τον πατέρα. Δεν εξαρτήθηκε από εμένα και μάλιστα έγινε με τόσο δύσκολο, κινηματογραφικό τρόπο όπου την ίδια μέρα που παντρευτήκαμε έφυγε η μάνα, που για άλλη μια φορά δεν μένω στο συναίσθημα. Δεν αλλάζει κάτι το να μένουμε στο κλάμα. Πρέπει να μην τους ξεχάσουμε, να τους μνημονεύουμε στην εκκλησία μας και από εκεί και πέρα να συνεχίσουμε. Αισθάνομαι καλά που ήμουν δίπλα της, με ό,τι είχα.
Ακόμα περνάμε τεστ με τη Δήμητρα ο ένας τον άλλον. Είναι πολύ πρόσφατη η κατάστασή μας, είναι τόσα πολλά πράγματα, δεν είναι εύκολο. Αλλά, αξίζει νομίζω. Και ο άνθρωπος Δήμητρα, παρόλο που είναι νέα, είναι βαθύς άνθρωπος, έχει ευαισθησίες και αξίες που ταιριάζουν με τις δικές μου. Το δουλεύουμε καθημερινά. Το παιδί μας ήρθε ξαφνικά. Η προσπάθεια που κάνεις, δείχνει και στον άλλον τις προθέσεις σου και τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να πάει. Γιατί για να πάει το καράβι που λέγεται σπίτι, πρέπει να συνεργάζεσαι σε όλα τα επίπεδα και παράλληλα να αφήνεις και ελεύθερο χρόνο και χώρο στον άλλον και να τον σέβεσαι.
Ταιριάζουμε σε κάποια πράγματα, σε κάποια δεν ταιριάζουμε. Αυτό είναι και θετικό, σε άλλη φάση της ζωής είμαι εγώ, σε άλλη η Δήμητρα που και αυτό είναι θετικό γιατί συζητάμε και η συζήτηση είναι πολύ σημαντική σε μία σχέση.
Το συναίσθημά μου για την κόρη μου είναι έρωτα, πατρικού ενστίκτου, ευθύνης, δασκάλου, παρέας, μαθητή. Μας είχε πει ο γιατρός ότι είναι αγοράκι. Μόλις είπαν ότι είναι κοριτσάκι, χάρηκα γιατί είχα στο μυαλό μου ότι έφυγε η μάνα, οπότε επειδή θέλαμε να του δώσουμε το όνομά της, ήταν μια παράλληλη πορεία. Την ίδια μέρα που γεννήθηκε η μάνα μου, γεννήθηκε η μικρή. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν δεν ήταν η μικρή, γιατί ήταν πολύ δύσκολη χρονιά», είπε ο Γιώργος Αγγελόπουλος.
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
