Σωτήρης Χατζάκης: Η συγκινητική ανάμνηση από το δάσκαλό του, Στάθη Ψάλτη !

• 08/05/2017 - SHOWBIZ
• |

Μιλώντας στο People, ο Σωτήρης Χατζάκης που του χρόνου θα σκηνοθετήσει την Τάμτα στο μιούζικαλ Cabaret στο Παλλάς μοιράζεται μαζί μας τα εξής: «Έχω προβληματιστεί πολύ επάνω στο διαχωρισμό ποιοτικού – εμπορικού. Ας υποθέσουμε πως η Τάμτα είναι εμπορική: Έχει μεγαλώσει με τη Συμφωνική της Γεωργίας, τα μπουζούκια τα έμαθε στην Ελλάδα. Αυτό της δόθηκε. Αν αύριο την εμπιστευθούν δημιουργοί από το λεγόμενο έντεχνο, θα επιβεβαιωθώ. Προέχομαι από τα σπλάχνα του ποιοτικού –από τις μικρές θεατρικές ομάδες. Κάποια στιγμή ανακάλυψα τον ελληνικό κινηματογράφο, τον λεγόμενο «εμπορικό». Αυτόν που ξεκινάει από τον Νέζερ, τη Ζαφειρίου και φτάνει στους Βέγγο, Σταυρίδη, Στολίγκα, Κωνσταντάρα, Αυλωνίτη, Βλαχοπούλου… Συνειδητοποίησα με οδύνη ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο… Βιώσαμε την Επίδαυρο χωρίς τη Βλαχοπούλου σε έναν αριστοφανικό ρόλο.

Χωρίς τον Αυλωνίτη σε κάτι αντίστοιχο. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπόρεσαν να παίξουν στην Επίδαυρο. Γιατί και τότε υπήρχε ένα είδους ποιοτικού bullyingεναντίον τον εμπορικών ηθοποιών, δεν τους εμπιστεύονταν διότι δεν είχαν θεωρητική επάρκεια κατά τη γνώμη τους. Εκείνοι όμως δημιούργησαν μια τεράστια σχολή υποκριτικής μέσα από τις ταινίες τους. Έτσι, έχοντας ως βάση τις εμπορικές ελληνικές ταινίες, όταν ήμουν διευθυντής στο Κρατικό, εγώ προσωπικά και οι άλλοι καθηγητές διδάσκαμε στους μαθητές μου την τέχνη των παλιών, γιατί πιστεύω πως από εκεί αντλεί κανείς τις αναφορές του για το πώς παίζει κανείς σήμερα. Επίσης, έχει να κάνει και με τα σενάρια. Με την ίδια λογική υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που δεν είναι αποδεκτοί από ένα κλειστό club «διανόησης», αλλά είναι αποδεκτοί από τον κόσμο. Με πολύ μεγάλη χαρά θα έβλεπα ένα συγχρωτισμό και στα δύο μέρη. Η τέχνη είναι φόρμα, αλλά κυρίως περιεχόμενο. Οτιδήποτε κάνει κανείς καλά και σωστά, το κάνει οπουδήποτε βρεθεί. Φοβάμαι τον άνθρωπο ‒βουτηγμένο στην παθολογία‒ διανοούμενο, ο οποίος κοιτάζει μια γεμάτη θεατρική αίθουσα και σκέφτεται «εδώ κάτι πάει στραβά». Είμαι ένας από τους δύο Έλληνες που έχουν θητεύσει στο Laboratorium του Grotowski, επομένως δικαιούμαι να μιλάω για αυτά».

«Είχα δάσκαλο στη σχολή τον Στάθη Ψάλτη και έκανε το μάθημα του αυτοσχεδιασμού. Αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς που έκανε δεν τους είχα δει ούτε στο Laboratorium, από την άποψη της σκηνικής ευφυΐας και του εκρηκτικού ταλέντου. Ακόμη θυμάμαι έναν αυτοσχεδιασμό με τσίχλα, όπου τη μασούσε, προσπαθούσε να κάνει δύο τρεις φούσκες, η τσίχλα άρχισε να κολλάει στο ένα του δάχτυλο, μετά σε ένα άλλο, κολλούσε το ένα του χέρι, μετά το άλλο και στο τέλος πέθαινε στον ασφυκτικό κλοιό μιας… τσίχλας. Ήταν ένα σχόλιο για τον ελαφρύ άνθρωπο. Αυτός ήταν ο Στάθης Ψάλτης».