Τον Σταµάτη τον αγαπώ, τον θαυµάζω και τον εκτιµώ βαθιά και τίποτα δεν µπορεί να διαταράξει τη σχέση χρόνων που έχουµε. Υπήρχε κατατεθειµένη από πέρυσι η πρότασή µου για τους «Βατράχους». ∆εν µπόρεσα λόγω προσωπικών προβληµάτων να τους κάνω και το «ραντεβού» ανανεώθηκε για το καλοκαίρι. Το ίδιο έργο πρότειναν και ο Σταµάτης µε τον Γιώργο Κιµούλη, αλλά υπήρχε ήδη το ΟΚ από το Φεστιβάλ για το δικό µου ανέβασµα, που θα υπογράψει ο Κώστας Φιλίππογλου. ∆εν «τραυµατίστηκε» η σχέση µου µε τον Σταµάτη από αυτό κι ούτε µπορεί να την «τραυµατίσει» τίποτα. ∆εν µου χαρίστηκε κάτι. «Πέρασε» µια πρότασή µου και στα 35 χρόνια που κάνω θέατρο είναι η τρίτη φορά που πηγαίνω στην Επίδαυρο. Αυτό από µόνο του λέει πολλά. ∆εν έκανα... χρήση ειδικής σχέσης, όπως µου προσάπτουν, όπως δεν υπήρξα ποτέ σε «παρέες» από αυτές που πηγαίνουν ξανά και ξανά στο αργολικό θέατρο. Αντιθέτως, έτρωγα πόρτα.
Πριν από δύο χρόνια, ο τότε διευθυντής του Φεστιβάλ µού είχε υποσχεθεί πως θα κάνω «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο -την περίφηµη «Λυσιστράτη» που είχαµε κάνει µε τον Σταµάτη, τον Ανδρέα Βουτσινά και τη Νικολακοπούλου- και µετά το πήρε πίσω, γιατί βγήκε µπροστά το Εθνικό µε το ίδιο έργο. ∆εν γκρίνιαξα, κι ας ήταν απρεπέστατο. ∆εν µπορώ να µένω σε αυτά. ∆εν µε αφορά να χάνω χρόνο σε τέτοια. Να βγω να παραπονεθώ; Εχω δουλειά να κάνω. Εχω ζωή να ζήσω. ∆εν βγαίνω να... ξεκατινιαστώ - δεν το έκανα ποτέ. Είναι χαµένος χρόνος. Ούτε απαντώ στα πυρά που δέχοµαι κατά καιρούς. ∆εν έχει νόηµα. Προχωρώ... Είµαι της γραµµής «πάµε παρακάτω». Παθαίνουµε, µαθαίνουµε και προχωράµε ευθεία µπροστά µόνο...