ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΟ Στέφανος Κόκκαλης γράφει : " Το Αιώνιο Σώμα " ....
Ακούω, αισθάνομαι, αναπνέω
Άραγε θα μπορώ εφ’ όρου αιωνιότητας να συνειδητοποιώ ότι μου συμβαίνει?
Έχει να κάνει άραγε με την οντότητα της ύπαρξης σε όλες τις διαστάσεις?
Μήπως είμαι πολύ απαιτητικός
Μήπως μου λείπει η επιπλέον γνώση ή μήπως είμαι αρκετά αισιόδοξος
Ένας μετανάστης μέσα στο ίδιο μου το σώμα είμαι
Όπως όλοι μας
Η επιθυμία και όχι ο αγώνας για επιβίωση
Το ταξίδι
Οι εικόνες
Η ζωή παντού
Αυτό είμαστε
Θάθελα ότι απολαμβάνω να το απολαμβάνω για πάντα
Το «για πάντα» που δεν έχει πουθενά τέλος
Πλεονεξία?
Εγωισμός?
Γιατί?
Γιατί μου υποσχέθηκες αιωνιότητα αλλά δεν μου εξήγησες τους όρους
Με έφερες στο «Εδώ» σου κάνοντας με να νομίζω πως είναι το δικό μου «εδώ»
Και μετά θα με μεταφέρεις στο «Αλλού» σου και θα με κάνεις και πάλι να νομίζω πως είναι το δικό μου «αλλού»
Γιατί όλη αυτή η μετακίνηση μέσα στις διαστάσεις?
Σαν την θάλασσα που δεν σταματάει να κινείται
Σαν την παλίρροια και την άμπωτη
άρα επιστρέφουμε
Κάτι σαν «καθαρισμός» της μνήμης
Ένα απέραντο «πλυντήριο» μνήμης το σύμπαν
Ένας τεράστιος σκληρός δίσκος με άπειρα δεδομένα αποθηκευμένα σε ένα κεντρικό εγκέφαλο
Τον Δικό σου
Ξέρω ένας αποφασίζει όμως και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι
Εσύ μου τα έμαθες και αυτά.
Συνειδητοποιώ πως όλο και πιο συχνά διαφωνώ , θυμώνω, διαμαρτύρομαι, αντιπροτείνω στο Δημιουργό μου
Ίσως έτσι να κάνουμε μέσα μας όλοι μας
Ίσως και Αυτός να έχει ανάγκη την δική μας αντιπρόταση τη δική μας αντιπαράθεση για να εξελιχθεί
Ίσως με αυτή τη ροή πληροφοριών να εξελίσσεται το σύμπαν
Διαπιστώνω τώρα στην αρχή της ηλικιακής μου κατηφόρας για πρώτη φορά στην εδώ ζωή μου κάτι να αλλάζει
Τον θυμό να δίνει τη θέση του στη διαλλακτικότητα
Τον έρωτα να έχει μια δεύτερη και ίσως μια τρίτη ανάγνωση
Οι αλλαγές να προειδοποιούν και να αφομοιώνονται καλώς ή κακώς με μεγαλύτερη ψυχραιμία
Όλο αυτό όμως δεν είναι λίγο άδικο να συμβαίνει τώρα?
Θα μπορούσαμε να ερχόμαστε περισσότερο εξελιγμένοι στο «εδώ» ώστε να μην αντιμετωπίσουμε κάποιες μάλλον πολλές περιττές ατέλειες κατασκευαστικές του είδους μας
Χαϊδεύω
Κολακεύω
Εκλιπαρώ
Ρισκάρω
Φοβάμαι.
Όλα τελικά κάπου εκεί καταλήγουν
Στο φόβο που «φύτεψες» στο «πάντα» μας
Ο φόβος ελέγχεται εύκολα γι’ αυτό
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αντιλαμβάνομαι πια πόσο χαράζει η ζωή το πέρασμα της στο σώμα μου
Εκεί που ένα σώμα τελειώνει δημιουργείται ένα νέο αλλού
Το αιώνιο σώμα ?
Άραγε όταν τελειώνει η «εδώ» ζωή υπάρχει η αντίστοιχη εγκυμοσύνη της ύπαρξης μας στο «αλλού» ?
Της Κυριακής οι σκέψεις είναι σαν το τραπέζι του φαγητού
Αλλιώτικο από την υπόλοιπη εβδομάδα, με χρώματα , με μυρωδιές , με καλεσμένους και κυρίως με την οικογένεια.
Άραγε αυτές είναι οι δικές μας η οι Δικές σου ανάγκες?
Ανταμώνουμε στο «για πάντα μας»
Ανταμώνουμε στην αιωνιότητα μας
Ανταμώνουμε στην κάθε μας καθημερινότητα
Κι όμως έχουμε την ανάγκη τη συνεχή επαφή
Κι όμως λίγο πριν φτάσει το κάθε τέλος ξαναλέμε
Καλή αντάμωση
Στο παντού
Στο άγνωστο απέραντο
Πάντα αλλιώτικοι
Πάντα μαζί?
Καλή εβδομάδα φίλοι μου !
Διαβάζω ελάχιστα
Διαβάζω μόνο αυτά που γράφω
Ένα είδος τεμπελιάς
Ένα είδος απομόνωσης
Μη μου το καταλογίζεις γιατί εγώ «έγινα» για να είμαι έτσι
Όπως αντίστοιχα όλοι μας
Η γνώση προκύπτει από παντού
Δεν είναι δική μας επιλογή
Δεν έχω όμως απαντήσεις για όλα τα ερωτηματικά σου…
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
