ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΟΤΗΤΑΟ Στέφανος Κόκκκαλης επιστρέφει και αρθογραφεί στο Newspistol.gr : "Γράμμα από το μέτωπο της ζωής " !
Πόσο μου’λειψες …δε γινόταν όμως αλλιώς
Αυτός ο υιός γέννησε πένθος βαρύ
Άδικος χρόνος άδικες οι σελίδες που θα γραφτούν και στην ιστορία
Πανδημία, θάνατος , ανοσία , εμβόλιο, διασωληνωμένοι και πάλι θάνατος
Κύκλος ατέλειωτος
Και μετά ζωή… αχτίδες μικρές ,όμως ζωή
Συναντήσεις καρμικές ,κοινό το αίμα βλέπεις
Τρέχει το ίδιο και σ’ άλλες φλέβες
Εκεί σε γνώρισα… μέσα σε μια φλέβα περίμενες χρόνια
Κι έτσι ήρθες μέσα στη σιωπή ,μέσα στην ανάγκη ,μέσα στο αδιέξοδο μιας πανδημίας που ήρθε για να σκοτώσει και να ενώσει
Τόσο αντιφατικά
Κοιτάω τ’ αστέρια στη φθινοπωρινή Κρήτη και προσπαθώ να καταλάβω
Πόσο μάθημα ,πόσο ταξίδι και πόσο ποινή είναι τούτη η ζωή
Κρατάω το ένα χέρι με το άλλο, μια χειραψία με τον Πλάστη…
Νιώθω αισιόδοξος και ταυτόχρονα καταραμένος
Νιώθω υγιής και παράλληλα νοσώ..
Νοσώ ως εδώ… νοσώ χωρίς αιδώ
Η παιδική ματιά που ρίχνω κλεφτά όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή πρέπει να μεγαλώσει
Η απαίτηση όμως δεν ήχησε ποτέ τόσο δυνατά όσο έπρεπε
Τεμπελιά ?
Βόλεμα που γεννάει (πάλι γέννα κι εδώ) η ανασφάλεια?
Φτερά
Φοβάμαι το ύψος
Βρήκα όμως τον Ίκαρο
Όλα πρέπει από κάπου να αρχίσουν
Το απέραντο άλλωστε αρχίζει μόνο και ποτέ δε τελειώνει κι ας είναι η ζωή γεμάτη κύκλους
Το απέραντο δεν είναι μόνο η ζωή
Θέλω να ακούσω τη φωνή μου
Θέλω να μ’ αγκαλιάσω
Όλοι εμείς που χρωστάμε αγκαλιές στα μόνα μας σώματα φαινόμαστε ξέρεις
Μπορείς να μας καταλάβεις από το σκοτεινό μας φως
Μπορείς να μας καταλάβεις από τις ανέφικτες απαιτήσεις απέναντι από το ίδιο μας τον εαυτό
Τα φτερά ήθελαν φροντίδα
Τα φτερά ήθελαν συντροφιά
Χάθηκα στις σκέψεις μου
Χάθηκα στην ελπίδα που δεν έβλεπα
Έχω μέσα στο μυαλό μου την αίσθηση μιας ακατόρθωτης τάξης
Μια καθαριότητα χωρίς τέλος
Καθαρό σπίτι
Καθαρή ζωή
Καθαρή ψυχή
Καθαρό κενό…
Η μοναξιά της τάξης
Η σκέψη μου με καθηλώνει
Τα άκρα αγκυλώνονται περιμένοντας το ανέφικτο
Το άλλοθι της έκπτωσης στη ζωή κάθεται δίπλα μου δέκα χρόνια τώρα
Αυτό ήταν
Βλέπω τη ζωή σαν ένα καλάθι εκπτώσεων με ρούχα περσινής κολεξιόν
Χωρίς να τα δοκιμάσω, χωρίς να τα φορέσω, χωρίς να τα αγγίξω
Ντύνομαι τη γύμνια μου και τη βαφτίζω «στάση ζωής»
Θέλω να με πείσω να περάσω περισσότερο ουσιαστικό χρόνο μαζί μου
Θέλω να με πείσω να επιστρέψω στο παρόν ,αδιαφορώντας για το πως λέγεται ,που βρίσκεται, να επιστρέψω στο δικό μου παράλληλο χρόνο
Έχω κολλήσει βλέπεις στην τελευταία όμορφη στιγμή
Ήταν η στιγμή που ένιωθα υπαρκτός
Ήταν η στιγμή που δάκρυσα και γέλασα γιατί ένιωσα
Ήταν η τελευταία στιγμή που έκανε εκείνο το παρελθόν παρόν για πάντα
Θέλω να επιστρέψω
Άπειρα «θέλω» που δεν μου είναι ακόμα απαραίτητα
Όλη μου η ενέργεια έπεσε στο βωμό της ψυχραιμίας
Όλη μου η ενέργεια σκορπίστηκε σε άχρηστες αναμονές
Άραγε όλοι μας αξίζουμε το καλύτερο?
Κι αν το έχουμε ζήσει και απλά ήμασταν απλά υπερφίαλοι και άπληστοι και δεν το διακρίναμε?
Η μάσκα έκρυψε το πρόσωπο σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι
Η μάσκα «έκοψε» την αναπνοή σαν απειλή
Η μάσκα έφερε το φόβο και τον διέταξε να μη μας αφήσει λεπτό από τα μάτια του
Τα μάτια του φόβου
Άφοβε Οιδίποδα,
Κατάργησες το σκοτάδι του φόβου σου.
Θα τα ξαναπούμε παιδιά
Η ανάγκη γεννάει την επιθυμία
Κάνε κλικ στον σύνδεσμο - https://www.youtube.com/watch?v=Kc25faf4yAs
|
|
|
|
Δεν βρέθηκαν σχόλια. Γίνε ο πρώτος που θα δημοσιεύσει |
